کوتاه آمدیم...

هدف، تعیین کننده راه و توجیح کننده روش است. قطعا هدف من، پراکندن چند واژه و انتشار آن نبوده و نخاهد بود. امروز با توجه به شرایط و اتفاقات پیش آمده، تصمیم برآن گرفتم که مهر پایان در اتمام کار این وبلاگ بزنم.

پایان کار این وبلاگ به منزله پایان کار من نخاهد بود. من این روزها سراسر بغض بودم که حاصل، چیزی خاهد بود که انقدر بلند باشد که گوشها را پاره کند، حتا آنهایی که نمیخاهند بشوند. این یک شعار نیست، این یک تهدید است، انشاالله.

تمام این نوشته ها، تقدیم به آن جوان فهمیده ی وبلاگنویسی که امام من شد.

# فکر نمیکنم تصمیمم عوض بشه.

تمام/

سرخ گل

شناسنامه من جز عشق به مردم چیز دگری نیست

من خونم را به توده های گرسنه و پا برهنه تقدیم میکنم

خونه ما پیرهن کارگران

خون ما پیرهن دهقانان

خون ما پیرهن سربازان

خون ما پرچم خاک ماست

امروز سالروز پژمرده شدن سرخ گلی از گلستان انسانیت است. شجاع دلی که مردانگی از احساسش انعکاس میشود. فردی از جنس سنگ و آتش و آب.

خوشا بحال آنانکه بپای اعتقادشان جان سپاردند و تن به لذت و ذلت ندادند. خوشا بحال آنانکه ذوق زندگی داشتند، اما آن را از هیچکس گدایی نکردند. خوشا به حال آنانکه در جوخه دار نشانی از پشیمانی درشان نبود.

هرکی از تو به نحوی استفاده کرد، اما همه در مقابل تو شکست خوردند. یکی برای نشان دادن آزادی بیان. یکی هم گویا فقط برایش مهم باشد که تو دم از امام زده باشی. گویا دیگر تمام حرفایت بوی کثافت میدهد.

دهانت را با خون شستند. اما قطره های خون تو در دل این خاک ناباور امروز جوانه زده است. انگار که این جوانه تنها از خون تغذیه میشود. ولی باکی نیست، چرا که تو نه ترسیدی نه برای برگی از تاریخ جنگیدی. و تو همچون خورشیدی بر این گیاه نوپا میتابی. و من خوب میدانم که اگر تو خورشیدم نباشی به زودی پوسیده خاهم شد.

تو در میان آنهمه قبر، در کنار یک دوست چه آرام جای گرفته ای و چه سکوت غم انگیزی در سالگرد برچیدنت از آسمانها و خاباندنت در دل خاک، محیط را فرا گرفته بود. ولی آن چند گلی که بر روی مزارت بود، به من نوید زنده بودنت را داد، به من نوید داد که تو در لابه لای این خلق بیشمار همچنان هستی هرچند بی صدا. با سکوتی که خشم را می آفریند، و این خشم زمانی که زبانه بگیرد، فقط مرگ را درمان میداند.و آن مرگ پایان نخاهد بود، بلکه با مردن هر جوانه، جوانه های دیگر سر از خاک درخاهند آورد.

سکوت کن بیاد آنکه در سپیده جان سپرد

سکوت کن بیاد آنکه با امید خلق مرد

سکوت کن بیاد آن شهید سر بلند

سکوت کن بیاد آنکه عاشقانه زخم خورد

تو اگر با سکوت به خشم میرسی، سکوت کن

امروز درتقابل با تو، در حسرت تو، در خیال تو، در باور تو، در غیرت تو و در احساس تو غرق بودم. فارغ از هر گنده گویی و ادبیات، چه حقیر و چه با فاصله در مقابلت ایستاده بودم. شاید تمام من از تو، یک عکس یادگاری بود، که شاید نمیدانم علتش چه بود. چه میدانم در مزار کنار دستی ات که خابیده است، نمیدانم چرا "کرامت" برایم ناچیز بود. شاید نوشتن از تو مث کندن پوست درختی است که هرکه به یک نحو نامش را برآن حک کرده است. سرشار از نمیدانم هام.

نمیدانم گل سرخهای امروز باغستان کجاست!

# عکسهایی که امروز گرفتم برای کم حجم شدن صفحه لود اول صفحه در ادامه مطلب

شب یلدا 92

امشب شب یلداس. و شبی خاص، که هر سال علتی شده برای اضافه ی یادداشتی به دیگر یادداشتهای بی ثمر :)

من  اینجور رویدادها رو دوس دارم، ولی نا خداگاه توی جشنهای عمومی، یاد ناراحتیهای شخصی دیگران می شوم. یاد کسایی که امشبشان هم مث دیشبشان است، ولی تمام کانالهای تلویزیون بهشون دروغ میگن. جهان منظم نیست، نا منظم است، که به نظم میبینیمش. هیچ چیز جای خود نیست. تازه دارم به این یقین میرسم که ما برای امتحان آفریده شده ایم.

امشب یک دقیقه بیشتر است، این یک دقیقه را نمیخاهم درگیر سگ دوهای زندگیم کنم، نمیخاهم از خضولاتی پُرکنم که هر روز میخانم. میخاهم چشم هایم را ببندم، و به این فکر کنم که چرا یک دقیقه 60 ثانیه است، و چرا 100 ثانیه نیست. اینکه چرا زمین گرده، چرا ابرها انقدر بالا هستن، چرا منطق میگه باید آدم فضایی باشه، ولی پیدا نمیشه؟! میخام این 1 دقیقه رو به سیاست فکر کنم. به نا کامیها. به دستاوردها. به این که در آن بالا چه ها بهم میگویند که با منطق سر سازش ندارد. به این که چرا منطق ها فرق میکنه، چرا خدا پرستان همان دلیلها را میاورند که بیخدایان میاورند؟ چرا نمیشود حس را بیان کرد؟ فکر کنم به اینکه چرا مینوسم؟ چرا وبلاگم را قایم میکنم؟ چرا خجالت میکشم؟ به اینکه چرا با همه ندانمهایم میخندم؟ چرا میترسم از خنده ی این مردم؟ چرا من هیچوقت درد مردم بیرون مرزم برایم مهم نبوده؟ چرا قهرمانی کشورم در ورزش برایم هیجان انگیز است فقط؟ چی میشود که یک فرد ترجیح میدهد که میلیونها نفر بدبختی بکشند تا چندهزار نفر دیگه راحت زندگی کند؟

من از هیچ آمده ام و به هیچ میروم، علم بچکارم آید؟ چه فرقی میکند برای کرم های زیرخاک، چه فرقی میکند که امروز هیچ شوم یا 100 سال بعد؟ وقتی عاقبت هیچ است، ترس از چیست؟ اولین بار کی واژه ی "مرد" را ساخت؟ چی شد که وقتی هیچ عاقبت است، شرافت مهم شد؟ چرا زمانی که به سیری میرسیم به یاد گشنه ها میافتیم؟ چرا تن همجنس حرام است و تن هر غیرهمجنسی میتواند حلال باشد؟ مگر نه اینکه هر دو شهوت انگیز است و مسبب رضایت است؟ اصلا اگر عاقبت هیچ است، این سوالها دیگر چیست؟

دوس دارم این یک دقیقه را به تمام نظریه های فلسفه نگاه کنم و روی همه اشان بالا بیاورم، و بگویم من از هیچ هستم و پاسخ تمام پرسش های هستی ام هیچ است. جواب هیچ خیلی عقب تر از چند سلولو بیگ بنگ است. و دوس دارم به معجزه ها فکر کنم، و همه را یکجا باور کنم. و چه خنده دار است برای خالق ما، زمانی که میخاند تمام حرفهایم را. حس من هم ضمیمه میان تمام حس های بایگانی شده، مثل همه اسناد ذخیزه شده که هیچگاه بررسی نمیشوند.

نه، نه. حیف این یک دقیقه باشد، من خیلی وقت است که از این کلیشه های ذهنی کوچ کردم. وقتی عاقبت هیچ است، حتا نیاز به فهم ابتدا هم نیست. ما روی دور تند هستیم، که منتظر است نوارش تمام شود. وقتی عاقبت هیچ است، وقتی ترس از هیچ، بیهوده است، چون عاقبت هیچ است. چه فایده که بدانم ستار کیست؟ چرا باید این راه ناهموار را پا برهنه سپری کنم؟ آنهم درست در زمانی که آرامش به فاصله ی رگ گردن تا نمیدانم بکجا است !!

بهتر است به عشقی فکر کنم، که همیشه از جبر آماده است، و انتخاب مهملی است برای توجیح آن. انسان عاشق هر کس میتواند باشد، حتا آنکه ازش متنفر است. انکار این فقط دروغیست که اعترافش همچون سر کشیدن جام زهر، ناخوشایند است. اگر عشق حقیقت داشت، یادآورنده ی ازدواج نر و ماده نبود. عشق تعریفی انتزاعیست، که وجود خارجی ندارد، و تنها توجیح هوس است. تنها توجیح خودخاهی. واژگان را باید شست، جور دیگر میباید معنی کرد.

دوست دارم در این یک دقیقه به این فکر کنم که آرامش چیست؟ یا آرامش در چیست؟ اگر تمام راه را سختی بکشم باخته ام یا شادی کنم؟ چرا نیچه نمیخندید؟ چرا کافکا خودش نبود، و فقط سایه ای از اون روی دنیا چمبره زده بود؟ چی باعث اینقدر دروغ گفتن کافکا از دنیا بود؟

دوست دارم در این دقیقه اضافی، به تمام ضعفهایم نگاه کنم. به تمام نگاه هایم توجه کنم. که بفهمم چی ضعف است و چی نیاز. ولی چه فایده؟ ضعف چیست؟ نگاه دیگران؟ دلیل کمتر زندگی کردن؟ هیچ ضعفی نیست. ضعف در قیاس بوجود می آید. و وقتی که عاقبت همه هیچ است، چه فایده که ضعف من چی باشد. بد را که تعریف میکند؟ تلویزون؟ کتابها؟ یا متخصصانی که با کتابها و تلویزیون ها رشد کرده اند؟

چه فاید که اهل دانای دنیا، به حماقت من میخنند؟ من را با شمارش کتابهاتون قیاس میکنید؟ همه به یکجا خاهیم رفت، همه به یک هیچ، و برای هیچ فرقی نمیکند که اسپینوزا باشی یا محمد. کافی است بهش برسی... امشب فال نخاهم گرفت، تقدیرم را خودم رقم خاهم زد. بدون منت سرنوشت، فارغ از تقدیری که جبر و پدر بر پیشانی ام نقاشی کرده است.

دلم انتحار میخاهد، با کمبربندی از دینامیت، در قلب بیابانی به وسعت آسمان. که آخرین کام ِ آخرین سیگارِ کِنتَم، یادگار شاهین، را به کام فیلتر دینامیت ها دربیارم.

وقتی عاقبت هیچ است، مرگ اینگونه، در خلوتی به اندازه ی یک کویر بزرگ، شیرین است. و لازم. (حتا اگر تمام دنیا منتظرت باشد)

حالم این روزا حال خوبی نیست

قلوه سنگی تو کفش این دنیا

من به روزای شاد مشکوکم

شک دارم ختم ماجرا اینجاست

یک جای کار بد میلنگد !

کشتی کج

سلام.

بعضی از دوستام رو میبینم که به شدت به کشتی کج (یا همان کشتی حرفه ای) علاقه مند هستند یا اون رو خیلی جدی دنبال میکنند. منم توی بچگی با پلی استیشن خیلی بازی کردم، و جزو بازی های مورد علاقم بود که مخصوصا با پسرداییم بازی میکردم و اکثرا هم میباختم. وقتی هم توی تلویزیون تصاویر واقعیش رو پخش میکرد، از مصنوعی بودن این مبارزه چندشم میشد.

برام خیلی جالبه که خیلیها این بزن برن ها رو حقیقی میدونن، و فکر میکنن یه مسابقه ی خیلی رسمیه. و وقتی بهشون میگم که اینا همش فیلمه و اینا یه مشت بازیگر هستند، به هیچ عنوان باور نمیکنند. ولی باید حقیقت رو بدونید که کشتی کج واقعی نیست. و فقط یک تئاتر مسخرس، که بازیگراش(کشتی گیراش)، از روی نمایشنامه کار میکنند و برد و باخت ها قبلا در اتافی توسط مسولین لیگ مشخص میشه. حالا اینکه اتاقه یا حیاطه، نمیدونم، ولی میدونم از پیش تعیین شدس.

اگر طرفدار پروپا قرص این سریالها هستید شاید باورش سخت باشه، ولی باید دوسنت که مسابقات مثلا لیگ WWE از قبل برنامه ریزی شده. و فکر میکنم همه اون تماشاگرها اینو بدونند(اونا که میرن استادیوم یا شایدم همون استادیو)، ولی خب باز علاقه دارند !!

ایناش مهم نیست، چیزی ک مهمه اینه ک چرا باید این باشه؟ چرا جذابه؟

من خیلی بهش فکر کردم، و برام سوال شده بود که چرا آمریکایی بعضی وقتا چنان توهمایی میزنن که واقعا آدم بخودش شک میکنه. در وحله اول درامدی که از همین تماشاگرهای حضوری بدست میاد دیده میشه، مثل تماشاگرهای تئاتر. ولی تابحال فکر کردید که آمریکا از چه جاهایی درآمد داره ؟ نمیدونم میدونید یا نه، آمریکا مملو از منابع طبیعی است، گندومش که معروفه، و حتا  ۱،۴۴۲ تریلیون بشکه نفت دارد (ویکیپدیا)، که البته با این وجود بازهم چشم به نفت خاورمیانه دارد و جزو خریدارهای بزرگ است!! کلی هم پول از تکنولوژی درمیاره. مثلا: نگاه کنید چند درصد توی ایران از ویندوز استفاده میکنند و از بسته های نرم افزاری مثل آفیس و ادوبی و ماشینهای مجازی و و و که خیلی هست بهره میبرند؟ که عمدتا از شرکت های آمریکایی میباشد. حال فرض کنید، هر نفر باید چه مقدار ارض به کشور آمریکا از کشورش بدهد؟ ایران که هیچی (ماست سون 7500تومنه، ویندوز سون 1500تومان!)، ولی اگه قرار بود؟ یا کشورهای دیگر. یا اصلا تجارتی مثل هالیوود (که هرچی درمیاره نوش جونش! حلالت حروم خور!). ولی باز همه ی اینها رو بیخیال، بخاطرش کلی زحمت میکشه، و کلی هزینه بابت تحقیقات میکنه که این مدله نتیجه اش رو میگیره. (که البته مثالهای بالا خیلی دم دستی بودند، بیشترگفتن دیگه لوث کردن نوشتس)

ولی چجوری میشه از هیچی پول درآورد؟ با چیزهایی مثل WWE !

توی این لیگها، هر سال انواع و اقسام ستاره ها میاد، و بوقتش (با تفکر هیئت مدیره لیگ برگزار کننده) بسیار معروف میشن، و توی نمایشنامه همش قرعه به پیروزی اونها میخوره، که بوقتش هم رو به افول میروند و کسی دیگر جایش را میگیرد. آدمها مخصوصا بچه ها به شدت از این سوپراستارها تاثیر میگریند و اونا رو الگوی خودشون میزارند. یعنی هرساله چند ده تن از این آدما معلوم نیس از کجا میاند، و به شهرت جهانی از پیش تعیین شده میرسند.

خیلی فکر قشنگ و زیرکانه و اقتصادی میباشد. این آدمها که معروف میشوند، از تبلیغات کردنشون نون میخورن. برند میشوند، برندهای مختلف رو پشتیبانی میکنند. و تازگیا بجای کنار گذاشتن سوپراستارهای این ورزش، که مهره سوخته حساب میشن، خیلی شیک در فیلمهاشون استفاده میکنند، که به افزایش بینندگان فیلم کمک میکند و درنهایت به فروش بیشترش منجر میشه. استفاده های سیاسی و آموزشی هم میشه کرد حتا. حتا از فروش تیشرتهاشون استفاده میکنند، مُد رو جا می اندازند. و هزاران استفاده ی دیگه که در نهایت به دراومدن پول از جیب کشورهای دیگه به جیب غول جهانخار منجر میشه.

جدا از اینا خیلی از اینکارها رو هم با بازیگرا و کلا هنرمنداشون میکنند. یعنی از هیچ هم درآمد بدست میارند.

اعتباری ساختگی و برنامه ریزی شده، به اینهمه برکت میرسد، این یعنی فکر بکر از نظر من. البته شاید من اشتباه میکنم و شاید خیلی استفاده های دیگه هم باشه که مخ من نمیکشه.

پ.ن : جای دیگه هم که خیلی دوست دارند، ژاپن است. که در مسخره بودن این آدما اصلا شکی نیست، با اون توهمایی که میزنن آخرش هم میگن فانتزی ! اصلا این ژاپنی بخدا مغز سالم ندارند.

پ.ن : خیلی خودمونی و بیخود نگارش شد، پوزش ! حوصله نوشتن نبود.

پ.ن : من نه اقتصاد بلدم، نه سیاست، اگر خیلی ناپخته قضاوت کردم، علت این بود.

پ.ن : اگر طرفدار کشتی حرفه ای هستید، نوشته های بالا بی احترامی به شما نیست. شما آزادید از گوز دوستتان هم لذت ببرید :)

پ.ن : مثل همیشه منبع خیلی از حرفام ویکی پدیا، دوست عزیز و دوستاشتنی من، بود.

سیاره 325; زمین !

پادشاه به محض دیدن شازده کوچولو فریاد زد : "آهان...اینهم رعیت !". شازده کوچولو نمیدانست که مفهوم دنیا از نظر پادشاهان بسیار ساده است : "همه مردم رعیت هستند".

شازده کوچولو نگاهش را به اطراف انداخت تا جایی برای نشستن بیابد ولی جام قاقم پادشاه تمام سیاره را فراگرفته بود، بناچار سرپا ماند و چون خسته بود خمیازه ای کشید.

پادشاه گفت : "خمیازه کشیدن در حضور پادشاه دور از نزاکت است و من تورا از این کار منع میکنم."

شازده کوچولو خجالت زده شد و گفت : "از راه دوری آمده ام و هیچ نخابیده ام، بنابراین نمیتوانم جلوی خمیازه ام را بگیرم. پادشاه گفت : " پس من به تو فرمان میدهم که خمیازه بکشی. سالهاست که ندیده ام کسی خمیازه بکشد، خمیازه برایم تازگی دارد. حالا زود باش خمیازه بکش! این یک دستور است"

شازده کوچولو که رنگش سرخ شده بود، دستپاچه گفت : "اما من دیگر خمیازه ام نمی آید..."

پادشاه گفت : "پس من دستور میدهم گاهی خمیازه بکشی و گاهی نه..."

پادشاه اساسا مقید بود که دستورش انجام شود و تحمل نا فرمانی و سرکشی را نداشت. پادشاه مستبدی بود ولی از آنجا که سلطان عتقلی بود فرمانهای عاقلانه میداد و میگفت : "اگر به یکی از سرداران لشگرم دستور بدهم که مرغ دریایی شود و اطاعت نکند، گناه او نیست بلکه گناه من است"

((قطعه ی بالا، بخشی از کتاب شازده کوچولو، اثر آنتوان دوسنت اگزوپری بود))

-----------

راستش علتش را نمیدانم که چطور یک صحنه، میتواند سینک شود به یک خاطره ای از چند سال پیش من، از خاندن کتابی. امروز توی مغازه تلویزیون روشن بود، و طبق معمول بدون صدا، و داشت فیلم(یا بهتر بگم کارتون) هری پاتر رو نشون میداد. نگاهم افتاد به دخترک داستان، برام جالب بود که چطور دیدن مو و اندام خانم های اجنبی بدون چادر و مانتو برای من محرک نیست، ولی دیدن موی هموطنان محرک است. البته نه منظور من باشم، منظور عموم جامعه است. چطور ما میتوانیم موی زیبای خانم های خارجی رو ببینیم، ولی داخلی نه !. به همین داشتم فکر میکردم که یکباره داستان بالا از کتاب شازده کوچولو به یادم اومد، و الان اون متن رو از کتاب (با کمی حذفیات) نوشتم. نمیدونم شما هم متوجه ارتباط معنایی میشوید بین این دو یانه.

بنا به خیلی از دلایل دوست ندارم این مسئله رو خودم کِـــــش بدم، و همه ی وظایف این نوشته را کاملا میسپارم به دست قطعه داستانی از این کتاب کوچک.

پ.ن : اگر قرار بود من خدایی بنده هایی باشم، در یک سیاره ای، و قرار بود کتابی راهنما و جامع و برای تمام اقشار جامعه  با وجود تمام اختلافات مذهبی-مالی-تحصیلی و و و ، نازل کنم، کتاب شازده کوچولو میبود. و از آنجا که این محال است، اعتقاد دارم، اگر فقط بگویند یک کتاب باید انتخاب کنی بنظرم اون کتاب شازده کوچولوست.

انسانیت

از اینکه وبلاگ با نوشته ی "لطفا نخانید...!" بروز شده بود، زیاد راضی نبودم، هرکسی هم میومد برای اولین بار سر بزنه، مث تو دهنی میخورد بهش و حالش رو بد میکرد. بعضی از نوشته ها هستند که برات خاطره ای رو تداعی میکنند، و فقط برای تو اینکارو میکنند، شاید برای کسای دیگه اصلا جالب و جذاب نباشد. ولی برای تو دنیایی باشد، دریچه ای به اعماق ذهنت، که حتا اگر گرد و غبار زندگی رویش را بگیرد، به هیچ عنوان باعث نابودی اش نمیشود. هرچه بود، از اینکه دوستان جدیدم وبلاگ را با این عنوان میدیدند راضی نبودم، به همین دلیل سنت شکنی کردم که قصد کردم در فاصله ی زمانی کوتاهی به روز کنم تارنمارا، و نوشته ای رو زود سرهم آوردم و برای انتشار از لابه لای خرده چرک نویسهایم آماده کردم. که به شرح زیر است ...

زبان، ابزار تفکر

شاید در نوشته‌های زیر حرف‌هایی باشد که با هنجارهای شما ناسازگار باشد (ما یه غلطی کردیم عمومی پخشش کردیم!!) --لطفا در صورت نداشتن بعضی چیزها از خوندن آن جلوگیری کنید.

مطلب داغ داغ است. چند ساعتی نمیشه که از نزد دکتر آموخته اومدم. خب همانطور که انتظارش می‌رفت، پاسخ خیلی از پرسش‌ها داده شد، به بهترین شکل. ولی وامونده، پرسش، پرسش می‌آورد. و دوباره باید منتظر موند تا فرصتی مناسب.

نوشتارهای زیر نتیجه فعل و انفعالات نامنظم مغز بنده می‌باشد، که مهر تاییدش را از دکتر آموخته گرفته است. همچنین امیدوارم، امیدوارم، سخنان گهربار ایشان را چَپه برداشت نکرده باشم، که غرق در دنیای جهالتم نشوم.

یکی از دلایلی هم که این نوشته را میخاهم بنویسم، این است که شما دوست گرامی که به احتمال قوی پرسش‌های دیگری برایت مطرح شده، عنوان کنی،  تا من یا شما در پی پاسخ آن باشیم. بلکه باز شود این در گم‌گشته بر دیوار !

چیز !

رمز این نوشته برداشته شد!

بعد از شنیدن یه آهنگ‌ به نام چیز، از یک خاننده‌ی چیزی، تصمیم گرفتم منم چیزامو بنویسم، تا فکر نکنه فقط خودش بلده چیز بگه. امیدوارم پس از شنیدن چیزشرای من، به چیز من اعتقاد پیدا کنه !

چیز میکنم تا همه بداند که چیزی که من میگم چیز نیست، و چیزای من از روی چیز نیست. نتیجه چیز کردنای منه، نکه بگم من چیزی هستم، ولی لطفا تا پایان این چیزنامه من را چیز کنید.

اخطار : چیزهای زیر شاید برای بعضی‌ها، چیز باشد. پس توصیه می‌شود اگر چیز ندارید، نخانید‌! و اگر دارید، لطفا چیز بازی درنیارید و منو به چیز ندید !

 

مزدکیسم !

احساس میکنم جهان همش داره به مکتب مزدک نزدیک میشه ... !

فراماسون از واقعیت تا توهم‌!

خیلی وقت بود که میخاستم راجع به این موضوع چند خطی حواله کنم، ولی نه وقتش شد، نه حوصلش بود.

اما الان دیگه کاسه صبرم سرریز شد. دیگه دیوونه شدم از بس مطالب فراماسونی و یهودیت و صهیونیست رو خوندم. این نوشته انتقادی هست به تمام کسانی که جو ایندیانا جوینز بخودشون گرفتن و از خودشون سی‌دی، دی‌وی‌دی، بلوری، و نوشته کاغذی از درمیکنن ! میباشد. به اون یارو که (اسمش یادم نیست) که شده مفسر بزرگ فراماسون‌ها گرفته تا جوجه ریشوی محلمون !