تا اطلاع ثانویه، تعطیل !
سلام.
یه دلخوری که من از این وبلاگ دارم اینه که ماهیت خودش رو فراموش کرده. دیگه شبیه وبلاگ نیست، شده ی تارنمای اطلاع رسانی-آموزشی. شده اینجوری که من بیام اینجا از دانسته هام -درست یا غلط- بنویسم، و با بقیه راجع بهشون بحث کنم. این وبلاگ شبیه وبلاگهای عادی نیست، دیگه کار بجایی رسیده که مهمترین رویدادهای زندگی منم اینجا جایی نداره. دوستانم توی وبلاگهاشون بازتاب میدن، ولی من فکر میکنم جای این حرفها اینجا نیست...تا جایی که فکر میکنم این نوشته هم اینجا کمی ناسازگاره، و با بقیه نوشته های وبلاگ فرق میکنه.
بلاگ باید بروز باشه، یعنی باید از اتفاقات روزمره باشه. به عبارت دیگه باید برداشتهای من از اتفاقات روزمره باشه. مثلا از گرونی تخمه بگم، که قبلنا با 500تومن تخمه میشد یه فوتبال کامل با وقت اضافه رو دید، ولی الان 500تومن تخمه از مغازه سرکوچه تا خونه تموم میشه. یا از کرایه های تاکسی بگم، یا اصلا نه فقط مشکلات اقتصادی، از فرهنگ مردم توی استفاده از مترو بگم. از حریم شخصی توی کشور بگم. از آهنگایی که گوش میکنم بگم(مثل شعور جمعی). مثلا وقتی از کلاس برمیگردم از ***مالان استاد کلاس بگم. البته نظارم بعد از چند ماه، بیام یه چیز کلی بگم. درجا درموردش حرف بزنم !
گرچه موضوعاتی که من دوست دارم در موردشون صحبت کنم عمدتا ممنوعه، نباید ازشون گفت، اگه بگم پسر بدی هستم. پس نکه در مورد گرونی و خیلی چیزا حرف نیست....بلکه چیز نیست...
درکل من از این وبلاگ راضیم، دوسش دارم، امیدوارم عمو فیلترچی هم دوسش داشته باشه!، بقول دوستی اینکاره، آدم انتظار نداره وبلاگ خوب روی سرویس دهنده های ایرانی باشه !، ولی خب، من راضیم !
مشکلات من، بر هیچکس پوشیده نیست. دوستان از دغدغه های من کاملا آشنا هستند، پس منم سخن کوتاه میکنم، و خیلی مختصر میگم، تا چند ماه دیگه (یعنی تا کمتر شدن مشکلات) این وبلاگ رسما تعطیل است.
نمیدونم وقتی برگردم، وبلاگی به روز خاهم داشت یا مثل قبل ادامه میدم. ولی نوشته هایی پر پیمون خاهم داشت. این روزها دچار پوچی عجیبی شدم، که فکر کنم سراغ همه یجور اومده، ولی از پیش همه یجور نرفته، یا از پیش بعضیا هیچوقت نرفته. وقتی برگشتم نمیدونم این موضوعاتو برای خودم حل کردم یا با همین ابهامات مطرح میکنم، ولی قول میدم به گونه ای باشه، که دست کم شما رو هم کمی اذیت کنه.
و بدتر از اون، نمیدونم وقتی این وبلاگ رو به روز میکنم، با خبر خوشه یا خبری ناراحت کننده ! امیدوارم خودم رو نامید نکنم، و اینجا خبری خوش رو منتشر کنم ! و از طرفی امیدوارم بتونم جلوی خودم رو کنترل کنم و تا اون موقع نیام اینجا برای انتشار مطلبی !!
اگر هم کاری بود، میل بزنید :
m.abbasi.72@gmail.com
سال ۹۲ هم نزدیکه. امسال (سال ۹۱) برای من فراز و نشیب های زیادی داشت. بنا بخیلی دلایل من این سال رو بعدها یاد میکنم.آروزو میکنم سال 92، سالی پُربرکت برای همه ی مردم جهان باشه. برای مردم سومالی که سالهای سختی رو دارند میگذرونند. امیدوارم امسال آخرین سال جنگ مردم فلسطین باشه. امیدوارم عراق و افغانستان و خیلی جاهای دیگه در صلح باشند. امیدوارم مشکلات اقتصادی، اونطوری که نشون میدن باعث جنگ و خونریزی در کشور نشه، امیدوارم سال 92، سال قتل و غارت ایران نباشه. با این وجود امیدوارم خیلی چیزها عوض شه...البته فقط امیدوار نیستم !
25 اسفند 91، ساعت 00:01
