کشتی پهلوانی

بعضی وقتا از بچه‌های توی فیسبوق میپرسم چرا انقدر اسیر این فکاهی‌ها میشید، یا وقتی انتقاد میکنم که ملت ما فقط دنبال خندن، با جواب کوبنده‌ی اینکه ایران امروز به خنده نیاز داره، مواجح می‌شوم. ولی این خنده‌ی امروز ما، گریه‌ی فردای ما میشه ...

ولی مسئله اینجاست که درست است که مردم ایران، امروزه سخت‌ترین دوران خودشون رو دارن می‌گذرونن، و این چیزیه که همه، حتا در تلویزیون به آن اعتراف کرده‌اند، ولی درمان دردشان خنده نیست. درمان دردشان دلار ۹۰۰ تومانی است‌‌ ! و دیگر چیزهایی که نیاز نیست نوشته بشن، باید حس بشن، که میشن.

یکی از چیزهایی که مردم به آن همواره نیاز دارند (نه فقط الان) شادی است، نه خنده. شادی میتواند اشک های یک مادر باشد. میتواند خستگی پاهایت باشد، میتوان روی تخت بیمارستان، بخاطر از خود گذشتگی، شاد بود. شادی میتونه‌ توی نگاه کردن لبخند یه کودک باشه. شادی میتواند حس غرور باشد، شادی میتواند مرگ دشمن باشد. شادی میتواند نگاه کردن یک پهلوان باشد.

امشب، یاد یکی از حرفهای پهلوان تختی افتادم، که میگفت، "قبل از قهرمان جهان شدن، دوست داشتم، شوروی و آمریکا را روی سکو چپ و راستو خودم ببینم، ولی الان احساس میکنم که این چیزا ارزشی ندارد، و ارزش واقعی، شاد کردن دل مردم است، و من از اینجا به مردم ایران کرنش(:تعظیم) میکنم." تختی این حرف رو وقتی گفت، که چند ثانیه‌ای نمیشد از سکوی اولی جهان پایین اومده بود. شخصیت این مرد بزرگ‌تر از چیزیه که بشه با هر کسی مقایسه کرد، ولی میخام یادآور بشم، ورزشکارایی رو که بعد از سوت پایان بازی، و پیروزی چکارهایی که نمی‌کنند. مثل المپیک ۲۰۱۲ که ورزشکار پرتاب دیسک آلمان، بعد از گرفتن مدال طلا، با چه هیجانی استادیوم رو دوید و لباس‌هایش را پاره کرد. فرق ورزشکار و پهلوان همین است. شاید عبدالله موحد بیشترین مدال‌های کشتی را گرفته باشد، شاید تختی نیز مدال‌های زیادی گرفته باشد، که اصلا سن من قد نمی‌دهد که تصویری از آنها در ذهنم باشد، ولی امروز من، تختی رو با حرفش یاد می‌کنم، فرق ورزشکار و پهلوان این است.

امشب هم روسیه و آمریکا در چپ و راست ایران ایستادند. تا بار دیگر ایران قهرمان کشنی جهان شود. برای من آمریکایی و ایرانی مهم نیست. برای من مهم این بود، که امروز مردم شاد شدند. برای من مهم بود، که امروز عشقی بزرگ در دل خیلی‌ها بود، چندین هزارنفر تلاش کردند، تا به این هدف پاک برسند، و این رقابت شیرین بود.

خوش‌حالم که مرام پهلوانی از کاوه‌ی آهنگر، پوریای ولی و خیلی‌های دیگر دست به دست آمده، به امثال تختی رسید، و امروز هم جوانانی را دیدم که مستعد برای یدک کشیدن این بار سنگین پهلوانی بودند. جوانانی امروز افتخار آفریدند که از کمترین امکانات برخورداند، ورزشکارانی که همواره افتخارات جهانی ‌می‌اورند، ولی دست‌مزد مادی‌اشان یک دهم فوتبالیست‌های مفت‌خور و بیشعور نیست.

من امروز افتخار کردم به همه‌ی آنها، بخصوص صادق گودرزی، که از ته دل دوست دارم، عکسش رو روی دیوار اتاقم بزنم، و به عنوان یک جوان، یک جوان ورزشکار دیگر رو الگوی خودم قرار بدم. من به همشون افتخار کردم، که دست آمریکایی‌ها رو به گرمی فشردند. و ممنونم از تماشاگرانی که برای آنها دست می‌زدند، تا بگویند ما جدا از سیاست هستیم، و تنها انسانیت برایمان مهم است. که حتا انقدر واضح بود، حرفهای مجریان تلویزیون که منکر این تشویق بودند هم تاثیری بر روی امثال من نداشت.

امیدوارم تمام دردو بلاهای کشتی‌گیران، و تمام تیم فنی‌اشان، بخورد بر سر فوتبالیست‌ها، بر سر کسانی مثل فرهاد مجیدی، مثل علی کریمی، مثل شیث رضایی و و و که کم هم نیستند.